Pierwsze prze­la­nie Krwi przez Jezusa ma doko­nu­je się u zara­nia Jego życia, ósme­go dnia po Jego naro­dze­niu. Również pod­czas tego rytu­ału, zgod­nie z żydow­skim pra­wem, nada­je się dziec­ku imię.

Z Ewangelii św. Łukasza (Łk 2, 21)

Gdy nad­szedł dzień ósmy i nale­ża­ło obrze­zać Dziecię, nada­no Mu imię Jezus, któ­rym Je nazwał anioł, zanim się poczę­ło w łonie [Matki].

Komentarz

Rytuał obrze­za­nia miał w wie­rze Izraela ogrom­ne zna­cze­nie; wraz z nim nowo­na­ro­dzo­ny zosta­wał włą­czo­ny do ludu, z któ­rym Bóg zawarł swo­je przy­mie­rze. W ten spo­sób czło­nek ludu Bożego naby­wał gwa­ran­cję bło­go­sła­wień­stwa obie­ca­ne­go przez Boga. I tyl­ko ten, kto był obrze­za­ny, mógł brać udział w uczcie paschalnej.

Jezus więc, w posłu­szeń­stwie pra­wu, pod­czas tego rytu­ału, prze­le­wa pierw­sze kro­ple swo­jej Krwi. Tak więc nad życiem Dziecięcia już się zary­so­wy­wał cień przy­szłe­go krzyża.

Ten ryt obrze­za­nia pro­wa­dzi nas do inne­go biblij­ne­go jego zna­cze­nia: „obrze­za­nia” ser­ca – ten kto pod­po­rząd­ku­je się Bogu i odpo­ku­tu­je swo­ją winę, wra­ca­jąc w ten spo­sób do wyzna­nia swo­jej wia­ry w Boga wier­ne­mu przy­mie­rzu, jest, w peł­nym sen­sie pra­wa, praw­dzi­wie „obrze­za­ny” dla Boga. Oznacza to poświę­ce­nie się Bogu na nowo, poświę­ce­nie się cał­ko­wi­te, a nie tyl­ko kul­to­wo — formalne.

Z homi­lii św. Wawrzyńca z Novae, bisku­pa (Homilia 1)

Żydzi otrzy­ma­li znak. Jaki znak? Znak obrze­za­nia. Również i chrze­ści­ja­nie otrzy­ma­li znak. Jaki znak? Znak miło­sier­dzia. Oto znak Żydów: obrze­za­nie cia­ła, znak chrze­ści­jan: obrze­za­nie ser­ca. Jednakże to [obrze­za­nie ser­ca] jest bar­dziej dosko­na­łe, niż tam­to [obrze­za­nie cia­ła]. W tam­tym – krew zra­nie­nia, w tym – woda prze­ba­cze­nia. Tam – rana cia­ła, tutaj – dłoń miło­sier­dzia. Tam sztyw­ne zacho­wy­wa­nie pra­wa, tutaj kró­lew­ska łaska­wość. A Chrystus, zabra­ny na miej­sce stra­ce­nia, wziął ze sobą oba te sym­bo­le, wte­dy gdy z Jego rany wypły­nę­ła Krew i woda, aby Żydom dać znak krwi, a ludo­wi chrze­ści­jań­skie­mu znak wody.

Ty, zatem, otrzy­ma­łeś ze źró­dła nie znak żydow­ski, ale ewan­ge­licz­ny. Od tego dnia i od tego momen­tu, w któ­rym wysze­dłeś z chrzciel­ni­cy, sam Chrystus jest dla cie­bie odwiecz­nym źró­dłem i sta­łym przebaczeniem.